“É unha mágoa que alguén da miña idade
Aínda teña que chorar”-dixeches.
“Chorar é natural”- tan simple, tan sinxelo.
Chórase ó nacer, e te choran
Cando morres.
Sentín esa mágoa túa metida no meu peito,
Coma se unha pedra me amolara na gorxa,
Coma se a túa tristura tivese forma humana
E eu estivera xunguida ó seu corpo lene e doente.
A túa tristura ten ollos de muller esgotada
Polos vellos tictacs dos reloxos de agullas vingadoras.
Muller desfeita, feita alma,
Muller sen carne, enchida de brétema.
A túa tristura ten ollos de muller morta,
Esmagada polos vellos automóviles de luces amarelas,
Cega pola distancia asoballante
dunha data a que lle puxeron un DEP.
A túa tristura é un corpo de muller fóra dela,
Acadando cristais sanguentos dos cereixos.
Da neve, o bico sen sede dun amante toco
Que agarima as súas pernas de femia salvaxe e espida.
A túa tristura son os seos feitiños dunha muller nova,
Peitos que se abren cedo para ti como rosas da mañán.
Perfectas ondas nas que mergullarse nun mar de saíva.
Lembranzas que fan tremer o corpo de desexo.
A túa tristura é unha tolemia.
Tolo, tolo.
Tolo pola delicada beleza esnaquizada.
Los locos son los que se creen que no son locos. Y, más que locos, suelen ser idiotas, egocéntricos y paranoicos. Los que son conscientes de la locura son los únicos que no están locos.
ResponderEliminarPor cierto, hoy salís las niñas de la generación blogger en la Voz de Avilés, en el suplemento cultural, creo que también perteneciente al diario El Comercio. No suelo mirar los periódicos, porque están enfermos, pero tomando un café vi por el rabillo del ojo que una señora miraba eso en el suplemento cultural y al irse me guardé en el bolsillo del pantalón esas páginas. Ahí sale un poema tuyo, otro de Esther García Campos, otro de Gloria Gil Romero, otro de Ana Vaga, otro de Isabel Bueno y dos de la más competente -para mi gusto- de todas las antologadas: Ana Pérez Cañamares.