sábado, 5 de junio de 2010

LA DESILUSIÓN METAFÍSICA (E. DORCESCU)

El tema (más precisamente – el arqui-tema) de la poesía (y, tambien, de la prosa) de Lucía Fraga Rodríguez es la negación. La negación no como concepto, por supuesto, sino como actitud existencial, como programa estetica y como estilo. Por lo tanto, este tema no es un estado de ánimo, sino una energía.
El campo (la sustancia) sobre el cual actúa esta energía, esta fuerza, es el ser (el ser humano), su situación ontologica, en general, mas, sobre todo, su situación en la contemporaneidad. El ser se muestra un no-ser (“Yo caía en un vacío constante que me dejaba prácticamente inconsciente. Mi figura, el tallo de una flor a punto de romperse. Mi ser un no-ser en expansión... “ ) y, en consecuencia, su vida ya no es un sueño (Calderón), sino una pesadilla. Y su leguaje – un delirio, Cuadros tenebrosos, el cultivo doloroso y vano del cuerpo (“Yo, ser humano sin alma. Todo carne y frialdad”), el dominio del vacío, del disgusto (“Mi cuerpo es un trapo sucio”), de la desesperación. Un mundo en donde ya uno no puede más vivir. Porque la gracia divina ha sido retraída (“como si nunca se pudiese borrar de nuestra frente el Pecado Original”), el Centro ha sido perdido, se ha instalado el caos y el hombre yerra, sin dirección y sin esperanza:
La guerra empezó con mi corazón arrancado
que alguien lanzó contra un cristal.
Yo recogí mi esponja de latidos,
aún caliente,
y me arrodillé para teñir de sangre
Las ventanas y las puertas.
Los niños sin cabeza todavía lloraban
al ver a sus madres muertas
con los ojos vacíos y los pechos cortados.
Sus aullidos descabezados pedían madre y leche,
pero sus bocas eran zanjas de alambre y muerte.
La calle era un campo de floreciente mantillo rojo,
donde los pequeños jugaban a cambiar de alma.
Entre latido y latido,
mi esponja crecía y se llenaba de leche
como una ubre de perra para amamantar a sus cachorros.
Fui dando un beso lácteo a cada boca desconsolada,
manchándome las piernas de sangre corrompida,
mientras mi corazón pesaba y bombeaba lentamente.
Madre de los muertos soy,
¿cuántos pecados cometió mi alma
sin yo saberlo?
(La madre de los muertos)

Pero todo este contenido, toda esta desilusión metafísica y toda la estructura del discurso son bien y friamente controlados por la razón, conforme a la “ars poetica” moderna.
La prosa parece un meta-texto, un género de comentario implícito, que descodifica, discursivamente, con una brutalidad léxica programada, deseada, el significado profundo de la poesía.


Eugen DORCESCU
Timişoara, 5 iunie 2010

A TÚA TRISTURA

“É unha mágoa que alguén da miña idade
Aínda teña que chorar”-dixeches.

“Chorar é natural”- tan simple, tan sinxelo.

Chórase ó nacer, e te choran
Cando morres.

Sentín esa mágoa túa metida no meu peito,
Coma se unha pedra me amolara na gorxa,
Coma se a túa tristura tivese forma humana
E eu estivera xunguida ó seu corpo lene e doente.

A túa tristura ten ollos de muller esgotada
Polos vellos tictacs dos reloxos de agullas vingadoras.
Muller desfeita, feita alma,
Muller sen carne, enchida de brétema.

A túa tristura ten ollos de muller morta,
Esmagada polos vellos automóviles de luces amarelas,
Cega pola distancia asoballante
dunha data a que lle puxeron un DEP.

A túa tristura é un corpo de muller fóra dela,
Acadando cristais sanguentos dos cereixos.
Da neve, o bico sen sede dun amante toco
Que agarima as súas pernas de femia salvaxe e espida.

A túa tristura son os seos feitiños dunha muller nova,
Peitos que se abren cedo para ti como rosas da mañán.
Perfectas ondas nas que mergullarse nun mar de saíva.
Lembranzas que fan tremer o corpo de desexo.

A túa tristura é unha tolemia.
Tolo, tolo.
Tolo pola delicada beleza esnaquizada.

martes, 1 de junio de 2010

"LA PARADA DE LOS MONSTRUOS"

Recuerdo mi llegada como
un primer día de colegio macabro.
Me metieron en una habitación vigilada,
Pero antes,
Me desnudaron y palparon mis heridas
Delante de un guardia de seguridad
Que daba la espalda.

Me dejaron sola
Y yo me senté en el suelo en posición fetal.
Me lo prohibieron.
Pero yo me acunaba en la cama
Con las sábanas del sergas
Y volvía al útero de mi madre.

Por la mañana,
Un desfile de mujeres desnudas
En las duchas sucias y llenas de esponjas enjabonadas,
Me recordaban a las vacas en el matadero.

“Yo soy Dios y Lucifer”.
“Yo me follé a mi madre”.
“A mí me llaman para que salga por la ventana”
“¿Crees que soy atractiva?” –y apareció desnuda en mi habitación
cubierta de pelos en las piernas e ingles
y un vientre de matrona romana con el pecho caído.

Las enfermeras, ineficaces papagayos inquisitivos:
“Que corra el aire, Señores”.
Esquizofrénico recuperado, yo, su musa de la fotografía.
Partidas de ajedrez que eran nuestra forma de hacer el amor.
Sólo en la sala de fumadores, nos cogíamos la mano.
Pero se marchó,
Como se marcha el verano hecho un niño salvaje.
Apenas nos pudimos despedir.
Pero dejó una rosa en un vaso de agua en mi habitación
Y yo sentí cómo latía el corte de mi cuello,
Porque, aunque nos lo juramos,
No nos veríamos nunca más.
Yo, su musa de la fotografía.

jueves, 27 de mayo de 2010

GAVEAU

GAVEAU (Paris)

Nunca gostei dos raquíticos pianos ingleses de parede,
porque eu tiña o meu lugar a carón das pernas do meu pai
trala caixa máxica do Gaveau, no París de Nunca Xamáis.

Souben da lingua dos homes nun mencer demasiado cedo,
mais a miña boca precisaba das sonorosas cordas daquel piano
que noutros séculos tivera dous candeeiros
e non dous buratos tupidos con anacos de madeira
por onde os meus dedos pequenos comezaban a soñar
con Tristesse, Romanza sen Palabras e Soño de Amor.

Quixéronnos estragar:
mancáronnos andazos de caruncho,
mestres de Conservas Oficiais.
Non eramos bonitas.
Pero tiñamos ímpetu.
Non estudabamos ó xeito que compría.
Porque tiñamos espírito.

O Gaveau perdeu unha octava en afinación.
Eu rematara con obras superiores ó meu grao.

Pero as doutoras Guillotin non perdoan:
cortáronme as mans,
por non ser princesa de Sangue Mistol.

Esa noite tinxíronse de azul todas as “Pezas Fáciles Para Piano”
E puiden ver en vellos daguerrotipos a voar como cirros
sobre o sangue dunha Conklin Cushom esfolada no corenta
todas as mans que pasaran polo marfil e o negro castrado.

Vin o mestre Lago a carón do seu amigo Gayarre no Covent Garden.
A súa barba e o reloxio a marcar de seguido as posicións da lúa.
A tía Amparo ría e cantaba un Nadal a súa panxoliña.
O avó acompañaba ó meu pai –un cativo de pernas longas- ó violín.
E papá: “Levanta unha perna pichuleta, levanta unha perna pichulá”,
Pichuleta apoiada á pata do Gaveau, erguía a perna co Eterno Chupete na boca .

Achegueime as escuras, toca e cega, ó ventre do gran París a durmir:

“Busco as miñas mans perdidas na cidade. As mans que me arrincaron o día que decidín que máis nunca as precisaría nun mundo de mutilados. Fervéronme os ollos de tanto fender o sol. Fixen dos meus ouvidos insignia da xordeira, diante dos imbéciles do mundo que latricaban coma profetas farisaicos do mañá, do futuro, da “LIBERDADE”. Deixei que a xenreira de multitudes apodrecidas esnaquizaran os meus ósos e negueime a falar como protesta. Agora sigo na procura do que é meu; busco as miñas mans onde as deixáchedes: nos baldes do lixo. Eu -Raíña das samesugas e Virxe das mazás podres, que xorden dun edén, leprosería cheirenta,- pelexo coas ratas famentas, remexo nos urinarios públicos, nalgún que outro bolso de vella tola taxidermista e, sobre todo, procúraos debaixo das pedras, das que nacen arrepiadas cascudas, formigas e vermes. Eles saben amar a miña carne de mans cortadas, beben das miñas veas coma da auga fresca dun río e, aínda que me esnaquizan por cada trabada, alo menos, dánlle alimento ós seus fillos, irmáns meus tamén na cegueira”

Teño o sangre vermello,
aínda que teño pais,
só Son Filla das Miñas Obras.
Almas –se as tedes-, feitas con anacos de “Galería”,
Renuncio a vosa “ALTA SUCIEDADE” devaluada.
Non serei digna de nada.

Mais devolvédeme o que é meu:

Coñecedes o meu enderezo,
Vivo dentro da caixa dun Gaveau.
Desculpade se non vos abro,

ARRINCÁRONME AS MANS,
Un bo día que hoxe coma sempre
non tiven pase na “Alta Suciedade”.

domingo, 23 de mayo de 2010

LA ÚLTIMA CONDENA

Necesito darme reposo,
Acallar los alaridos
Que salen de las bocas incendiadas
De mi cerebro.
No quiero ver más niños muertos.
No más cuerpos languideciendo entre mis brazos.
Ni un solo suspiro más
para decir adiós
Y dejar la puerta entornada.

Jamás seré una buena madre.
Por mucho que busque al hijo
que se me ha perdido.
Desconozco el pecado.
Estará descalzo y solo,
Caminando por la orilla trágica
de algún río.

Arráncame de una vez esta piel de virgen mutilada.
Haz crecer latidos en la carne abierta.
Absuélveme de este cuerpo inútil
Que no engendra más que muerte.

Desnuda,
Comiendo la sal del mar a puñados,
Con la ceguera de la carcajada histérica,
Mastico tierra, barro y cadáver que tanto amé
Para devolver al niño a su primera cuna.
Desafío a Dios y a todos los Infiernos,
Alzo mi mano ensangrentada contra todos
Con la promesa firme de daros muerte,
Aunque ésta sea mi última condena.

jueves, 20 de mayo de 2010

ANIVERSARIO EN DACHAU

Dijimos "sin preguntas",
aunque ahora hasta daría un euro-dólar
por tus pensamientos en negro.

Tal vez, te tenga que sacar
la moneda de debajo de la boca
para saber qué piensa un muerto
y, así, dejarte en esta orilla,
condenándote conmigo
sin blanca para pagarle al barquero.

Aquel día los alemanes iban de gris
y tú llevabas esta misma gabardina
con la que limpio las gotas de whisky
en la msima mesa
donde nos dijimos "bis morgen, Liebe".

Víctor e Ilsa pasaron a la Historia.
A la Historia de los libros, los diarios,
los homenajes y los sellos.
Tú y yo quedamos sellados,
como cada uno de los latigazos
que dejó la garra de Dachau
en mi espalda.

"Yo corría sobre el camino del campo,
hecho con las lápidas de los Horowitz,
como por el teclado de un viejo pianista
de octava en octava mal percutida.

El ángel de la muerte me había desnudado.
Marcó con una estilográfica Sheaffer Wasp
los puntos de intervención:
La falsa judía era demasiado resistente,
demasiado lívida y demasiado rubia:
HABÍA QUE INOCULARLE LA SEMILLA DE UN ARIO"

sábado, 15 de mayo de 2010

BODAS DE ORO EN RICK'S

Y ahora me encuentro aquí,
con los restos de sangre en las piernas
con la jodida noticia de que has vuelto.

¿Qué te trae de muerto
lo que no te trajo de vivo?
Yo sigo aquí,
con la misma gabardina.
Soy la chica de "El Loro Azul",
pero no me preguntes por nadie, ¿vale muchacho?
Dijimos "sin preguntas",
como le habrías dicho
a tantas nenas impresionables
necesitadas de un héroe,
a las que seducías con tu cara larga
y tu aspecto de tipo misterioso.

Yo he sobrevivido sin tí,
sin un visado para Lisboa,
sin viajar al país de Los Inoportunos.

Borracha, jugadora, contrabandista...
Nada que no hicieras tú en tu café americain.
Te vendiste al paseo de las estrellas
y preferiste una vida "tranquila",
con una chica mona
que no les escupía a los tahúres.
(Una guerra hace daño, mein Lieber)
Claudicaste, perdedor.

Renau murió en condiciones extrañas
¿Extrañas? ¡Ja! Un marido cabreado.
Tú hubieras muerto también
de manera extraña,
pero sin ese romanticismo
que te atribuía el Capitán.

Ya sabíamos todos que Sam
no sabía tocar al piano
más que aquella maldita canción.
Por eso se desacompasaba
sa la orquesta y la moviola;

Como tú,
que dejaste dos vidas y una viuda no reconocida
en compás de
espera.