viernes, 8 de octubre de 2010

INCOMPLETA (GALEGO/ CASTELLANO)


MENTIRAS

¿Cantas mentiras se poden contar?
Fumo sen xeito nin ganas contra a fiestra,
Porque teño unha vida de ficción na que só
O fume do meu cigarrillo me devolve á realidade.
Cando chegue a vinte deixarei de contar...
A miña nai merquina nun rastro.
O meu pai recorteino dun anaco de película.
Meus irmáns foron pezas dalgún puzzle que ninguén puido resolver
E que eu colguei con alfinetes polas paredes.

¿Cantas mentiras se poden contar?

Eu son unha pobre meniña feita a cachos:
As miñas pernas son de maniquí,
As mans de porcelana chinesa,
Os ollos, negras cunchas de mar,
A miña testa é a de Bastet.
Felina rapaza de anacos exquisitos nada en Síbaris.
Ningún ventre me levou dentro,
Mais este verme de ouro criouse
dentro dunha botella de viño morno.

¿Cantas mentiras se poden contar?

Nacín para a ledicia dos meus pais.
Medrei para descontento das fadas.
O universo derrubóuseme enriba
cando descubrín que os mitos caen.
Agora caíches e non es ninguén.
Eu a salvadora. Eu a túa garda.
Xa non collerei nunca máis a túa man.
Porque non es máis ca unha alucinación febril.
Fuches unha imaxe de min reflectida no espello con graza de Señor.

*****
¿Cuántas mentiras se pueden contar?
Fumo sin ganas y con desdén contra la ventana.
El humo de mi cigarrillo es el único que me devuelve a la realidad.
Cuando llegue a veinte dejaré de contar...
A mi madre la compré en un rastro.
A mi padre lo corté de un trozo de película.
Mis hermanos fueron piezas de un puzzle que nadie supo resolver
Y yo colgué con alfileres por las paredes.

¿Cuántas mentiras se pueden contar?

Yo soy una pobre niña hecha a retazos:
Mis piernas son de maniquí,
Las manos de porcelana china,
Los ojos, negras conchas de mar,
Mi cabeza es la de Bastet.
Niña felina de pedazos exquisitos nacida en Síbaris.
Ningún vientre me llevó dentro,
Mas este gusano de oro,
Se crió dentro de una botella de vino templado.

¿Cuántas mentiras se pueden contar?

Nací para la alegría de mis padres.
Crecí para la desgracia de las hadas.
El universo se me derrumbó encima
Cuando descubrí que los mitos caen.
Ahora caíste y no eres nadie.
Yo la salvadora. Yo tu guarda.
Ya no cogeré tu mano nunca más.
Porque no eres más que una alucinación febril.
Una imagen reflejada de mí con gracia de Señor

Lucía Fraga.

3 comentarios:

  1. Like your writing style!! Please keep on working hard. ^^

    ResponderEliminar
  2. Leer tu poesía es ir dislocándose en cada verso, hasta caer en pedazos al final de la última letra, pero lejos de quedar deshecho o incompleto, me haces sentir en expansión.

    Que cuántas mentiras se pueden contar?

    Todas las que se puedan llegar a creer.
    Así son las cosas, pero nada podrá con tu ternura, ni el caos más confuso, ni la realidad más atroz.

    Beso grande

    ResponderEliminar
  3. Se pueden contar tantas, tantas, que contando podemos perdernos, en realidad solo tenemos que creernos de ellas, las que queramos, tu poesía sigue siendo sde crucifixión, nexo a mi última visita, señal de fuerte voluntad.
    Bs.

    ResponderEliminar