martes, 6 de julio de 2010

AMOR DESTRAGADO

Te has ido, dando un portazo.
Ya puede la muerte llevarme.

¿Qué puedo hacer con tanto amor destragado?

Ya no me quedan lágrimas, ni ganas de llorar,
Tan sólo un hueco en el pecho como si un pájaro
me hubiera devorado el corazón a picotazos
y ni de mi alma ni de ese hueco deja de manar sangre.

Ya puede la muerte llevarme.

Apenas queda ya nada de mí.
Todo te lo llevaste en tu maleta:
Cuerpo, alma, sentimientos y sentidos,
Excepto, este dolor agudo como una navaja afilada.

Ya puede la muerte llevarme.

¿Qué puedo hacer con tanto amor destragado?

Abriré con esa navaja mis venas al sol
Y escribiré tu nombre con sangre por las paredes,
Haré cruces de amor para invocarte,
Antes de que el sueño eterno me borre para siempre.

Ahora sí.
Ahora sí, ya puede la muerte llevarme.

SELECCIÓN DE POEMAS

Aquí podéis encontrar una selección de mis poemas:

http://fernando-sabido-sanchez.blogspot.com/2010/07/572-lucia-fraga.html

http://poetassigloveintiuno.blogspot.com/2010/07/221-lucia-fraga.html

lunes, 5 de julio de 2010

ENTRE TU MIRADA Y MI MIRADA

Entre tu mirada y mi mirada, hay un vacío abisal.
Donde antes hubo ojos repletos de flores y frutos,
Hoy tan sólo quedan las cuencas vacías
De un cráneo desdentado.

Estamos tan lejos, que ni el puente más pequeño
Nos puede acercar.
La distancia se ha instalado entre dos cuerpos
Que ya no saben conjugar el verbo “amar”.

Entre tu mirada y mi mirada, hay una ausencia total.
Nuestros ojos se han vuelto ciegos y ya, apenas,
Nos vemos las caras que se han vuelto extrañas
En este proceso de dejadez brutal.

Mis ganas por el suelo, tu mente “sabe Dios”;
Somos dos desconocidos que sólo comparten el mismo pan.
Ya no aguanto más escuchar las palabras gastadas
Que intentan retenerme un poco más.

Solamente te digo que
Entre tu mirada y mi mirada,
Ya nada queda,
Aunque te empeñes en atarme con tus pupilas,
esas malas dueñas.

domingo, 4 de julio de 2010

MÁS ALLÁ DEL DESEO

Aunque me ames más allá del deseo,
Yo no puedo quererte.
Tuvimos nuestro momento
Y ahí quedó todo.

Ya no me estremece tu forma de mirarme,
Ni tus besos me saben más que a babas.
Una caricia tuya es tan estéril en mi piel
Como la tierra quemada por el granizo.

En cambio con él,
Mi cuerpo es la era por el sol abierta.
Contigo,
Una pusilánime forma femenina.

Aunque me ames más allá del deseo
Y me compongas los más bellos versos de amor,
Yo ya no puedo quererte
Y tu estrofa se torna ornamento para el oído.

Porque se ha perdido la magia,
Yo he perdido amor y deseo por ti,
Porque ahora hay otros brazos
Que son pura poesía para mí
Y yo ya no puedo quererte así.

miércoles, 30 de junio de 2010

NATURALEZA DE DOS CUERPOS

Hilada a tu cuerpo, tal cual, una madeja,
Mi cuerpo se funde con el tuyo en un compás de espera,
Ansioso por abanearse entre tus piernas tiernas.
Y ya no entiendo más de arena ni agujas de relojes.

Quiero ser, entonces, poro vivo y piel desnuda.
Transitar por tus destinos como ave peregrina
Que extiende sus alas para protegerte, para cohabitarte.
Desnudos en la noche, somos amantes ciegos con manos sin palabras.

Sin palabras.

Sin palabras conjugamos el verbo “amar”
Con la savia que nuestros cuerpos de frágiles árboles
Derramaremos en un volver al agua primigenia,
Mordiéndonos los labios y ofreciendo nuestras venas.

Mapa de dos cuerpos unidos sin frontera.
Transitas mis hechuras y excitas mis sentidos.
Yo, como una perra, tan sólo puedo lamerte
Porque muero de deseo y me vuelvo etérea hiedra.

Etérea hiedra de vaho de gemidos y jadeos,
De dos cuerpos sudorosos jugando en oscuridad
Hechos un solo cuerpo
Y yo,
Una niña que no deja de temblar.

lunes, 28 de junio de 2010

AGUA EN UN CESTO

Que nos hemos hecho mayores;
que el tiempo se ha desbordado
por las agujas de los relojes.

Que hace mucho que dejamos de ser
"niños perdidos" en busca de un Peter Pan
y el espejo de Alicia se ha hecho añicos.
Pobre niña-vieja enclaustrada.

Ahora somos Peter Pan.
Al fin.
Peter Pan con cuerpo de adulto,
porque no queremos dar el gran salto en "La Rayuela".

Que el tiempo se detenga,
mientras las fotos amarillean
y nos volvemos extraños en el mismo tren.
El tren que no va a ninguna estación.

Que nos hemos hecho mayores,
con el amor de niños pequeños,
que como decía mi abuelo:
"amor de niño,
es agua en un cesto".

sábado, 26 de junio de 2010

ENTRE DÚAS TERRAS

Leo a Pessoa no meu apartamento de Vilanova de Gaia. Estou cansa, esgotada, porque onte, en Porto, deixei todas as minhas forzas na Livraria Lello, tempro dos libros e igrexa das letras.
Cando puxen o meu pé no primeiro chanzo, escorregoume polo lombo unha sensación de serpe e purísimo espírito. Mais, non me quero deter nisto, porque coido que é próprio dun artigo único, coma fixo Vila-Matas.
En Portugal non me sinto estranxeira; é unha prolongación do meu fogar cara beira do río de ouro. Xa non hai alfándega quen de dividir territorios nin corazóns, porque a esencia do noso perdura en ambas terrinhas, aínda que eu sinta máis morrinha ca saudade.
A cada pegada fico vencellada ó meu lisboeta, amante e amigo, de tantos heterónimos e versos nos beizos. Vexo a súa faciana por todas partes, e seica me chega un certo cheiro a absenta. Estou tola por ver Lisboa, a súa terra, e bicar a estatua de ferro fondo do meu namorado.
As casas de Porto son unha beleza arquitectónica esnaquizada pola tristura do tempo e dos fondos públicos mal empregados. Os dous somos "seres tristes", caminhando polas calellas, bébedos de vinho e letras.
O mencer comeza cedo nesta outra banda do Minho. A claridade entra de vagar polas fiestras, coma unha fera que agarda a súa presa. Eu quedo, esperta, un anaco máis pensando na cama, mentres apalpo os lentes que, finalmente, caen o chan. Aínda resoa na minha testa:"Uns, pois, crean cousas para que os outros, trasmundádoas en significados, as tornen vidas. Narrar é crear, pois vivir é apenas ser vivido..." (F. Pessoa). Somos seres tristes, porque eu sei que el ten razón.